finit

finit
fi|nit 〈Adj.; Gramm.〉 bestimmt; Ggs infinit ● \finite Verbform die konjugierte V.; Sy Verbum finitum; → Lexikon der Sprachlehre [<lat. finitus]

* * *

fi|nit <Adj.> [spätlat. finitus, adj. 2. Part. von lat. finire, Finish] (Sprachwiss.):
bestimmt:
-e Form (in Person u. Zahl bestimmte Verbform im Unterschied zum Infinitiv u. Partizip).

* * *

finit
 
[zu lateinisch finire »(be)enden«],
 
 1) allgemein: bestimmt.
 
 2) Metamathematik: Begriff zur Charakterisierung von Operationen mit Zeichenketten, bei denen jeder Schritt nur an und mit endlich vielen Zeichenfiguren ausgeführt wird. D. Hilbert, der diesen Begriff eingeführt hat, forderte, auf der beweistheoretischen Ebene nur finite Operationen zuzulassen (Formalismus). 1931 präzisierte J. Herbrand den hilbertschen Begriff der Finitheit.
 
 
D. Hilbert u. P. Bernays: Grundl. der Mathematik, 2 Bde. (21968-70).

* * *

fi|nit <Adj.> [spätlat. finitus, adj. 2. Part. von lat. finire, ↑Finish] (Sprachw.): bestimmt: -e Form (in Person u. Zahl bestimmte Verbform im Unterschied zum Infinitiv u. Partizip).

Universal-Lexikon. 2012.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:

  • finit — FINÍT, Ă, finiţi, te, adj. 1. Care are o existenţă limitată. ♦ (Substantivat, n.) Categorie filozofică ce se referă la stările relative ale materiei, care au o existenţă limitată şi se pot transforma unele într altele. 2. (Despre produse, mărfuri …   Dicționar Român

  • finit — Adj bestimmt (als Terminus der Grammatik) per. Wortschatz fach. (19. Jh.) Entlehnung. Übernommen aus l. fīnītus, eigentlich begrenzt , PPP. zu l. fīnīre begrenzen , zu l. fīnis Grenze, Ende .    Ebenso ne. finite, nschw. finit, nnorw. finitt;… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • finit — I fi|nit 1. fi|nit sb., tet, ter, terne (verbum i finit form) II fi|nit 2. fi|nit adj., te; et finit verbum …   Dansk ordbog

  • finit — définit finit redéfinit …   Dictionnaire des rimes

  • finit — adj (finit, a) SPRÅK finita och infinita verbformer …   Clue 9 Svensk Ordbok

  • finit — 3 p.s. Prés., 3 p.s. Pas. finir …   French Morphology and Phonetics

  • finît — 3 p.s. Impar. subj. finir …   French Morphology and Phonetics

  • finit — fi|nit Mot Agut Adjectiu variable …   Diccionari Català-Català

  • finít — s. n., pl. finíturi …   Romanian orthography

  • finit — fi|nit 〈Adj.; Gramm.〉 bestimmt; finite Verbalform, finites Verb durch Person, Numerus (u. Genus) bestimmte Verbalform; Syn. Verbum finitum; Ggs.: infinit [Etym.: <lat. finitus] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”